اثر نوع ریکاوری بر سطوح کراتین کینازو پروتئین واکنشی C بر مردان فوتسالیت پس از یک جلسه فعالیت تیمی شبیه‌سازی‌شده

هدف از این مطالعه، مقایسۀ دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر کراتین کینازو پروتئین واکنشیc، یک جلسه فعالیت شبیه‌سازی‌شدۀ تیمی است. 16 بازیکنان فوتسال با میانگین سن 45/2 ±4/26 سال، قد 63/4 ±1/177 سانتی‌متر و وزن82/9 ±5/73 کیلوگرم  هدفمند انتخاب شدند. در دو جلسۀ مجزا آزمودنی‌ها پس از اجرای پروتکل شبیه‌سازی‌شدۀ تیمی،  تصادفی به دو گروه تقسیم و در یکی از روش‌های ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آب‌ گرم / سرد: 2 دقیقه در آب گرم °C 38 و سپس 2 دقیقه در آب سرد 15 درجه یا ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام، 8 دقیقه دویدن و 4 دقیقه حرکات کششی)، شرکت کردند. کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc بلافاصله، یک و 24 ساعت پس از اجرا اندازه‌گیری شد. کراتین کیناز در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (343/98±44/517)، یک ساعت پس از تمرین (82/84±19/626) و 24 ساعت پس از تمرین (65/99±87/830)؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (80/97±25/518)، یک ساعت پس از تمرین (84/89±19/612) و 24 ساعت پس از تمرین (20/105±81/803) بود. مقادیر سرم پروتئین واکنشیc در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (28/1±33/4)، یک ساعت پس از تمرین (228/1±97/5) و 24 ساعت پس از تمرین (200/1±76/6)؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (23/1±82/4)، یک ساعت پس از تمرین (32/1±64/5) و 24 ساعت پس از تمرین(77/1±42/6) بود. اختلاف معناداری بین دو روش ریکاوری در سطوح کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc وجود ندارد (05/0